FOTOHOLIZM, CZYLI O MOIM PROBLEMIE

Kto mnie zna ten wie, że aparat muszę mieć zawsze pod ręką. Wracając do domu na weekend biorę go ze sobą mimo, że czasami zostaje nieużywany w torbie. Po prostu czuję się bez niego źle. Polubiliśmy się bardzo i naprawdę cieszę się, że go mam. Dzisiaj opowiem Wam nieco o mojej przypadłości, którą pieszczotliwie nazwałam fotoholizmem.

Zdiagnozowano mnie około 4 lata temu, kiedy to naprawdę wkręciłam się w robienie zdjęć. Nie posiadałam wtedy własnego sprzętu i każdą okazję, gdy miałam aparat w rękach, wykorzystywałam do bólu. Nieporadne zdjęcia kwiatków, czy "profesjonalne" sesje plenerowe zapaliły we mnie światełko, które tli się do dziś.

Prawie dwa lata temu moje dziecko trafiło do moich rąk. To tylko spotęgowało moje uzależnienie. Na samym początku potrafiłam robić około 50 zdjęć dziennie. Przy większych wypadach tyle ile mieściła karta. Lubię uwieczniać życie mojej klasy, krajobrazy, naturę, miasto, zwierzęta a już szczególnie ludzi. Inspiracje czają się wszędzie, dostrzegam je na każdym kroku i przynajmniej kilkanaście razy dziennie pluję sobie w brodę bo nie mam aparatu przy sobie. Gdyby torba, którą noszę do szkoły nie była taka ciężka od przyborów i książek nosiłabym go cały czas!

Dzięki fotografii trafiłam do mojej obecnej szkoły. Dzięki niej zdobyłam kilku znajomych. Może moje zdjęcia nie są niczym specjalnym, ale stanowią ogromną część mojego życia. Czasem rozmyślam o nowych kadrach które stworzę w weekend lub snuję bardziej odległe plany o większych projektach. Potrafię odpłynąć układając w głowie kompozycję zdjęć, które muszę zrobić na przykład na bloga, czasem je nawet rozrysowuję. Spędzam mnóstwo czasu doprowadzając zdjęcia do zadowalającego stanu, najpierw kilkoma ujęciami, później obróbką.

Jednym z wielu moich marzeń jest stworzenie fotoksiążki z moimi pracami. Kiedyś powstanie na pewno! Do wielu zdjęć mam ogromny sentyment, chociaż nie są zbyt dobre. Miejsca, wspomnienia..

Nie wyobrażam sobie także, że nie mogłabym robić zdjęć telefonem. Co prawda nie używam go do robienia zdjęć wartych publikacji, ale czasem uchwycę coś w locie chociażby po to, żeby zachować wspomnienia. Uwielbiam później przeglądać takie zdjęcia, przypominać sobie sytuacje w których były zrobione. Chciałabym, żeby fotografia trwała przy mnie, bo jest wspaniałym środkiem wyrazu. To właśnie w niej chcę się realizować i wiążę z nią swoją przyszłość.

A Wy jakie macie doświadczenia z fotografią?