MOJA NAJWIĘKSZA INSPIRACJA

Każdy ma coś takiego co daje mu kopa, motywację do działania, sprawia, że wstanie z łóżka rano ma sens. Chcę Wam dziś opowiedzieć o mojej inspiracji bez której nie mogę się obejść już od dawna. Zapraszam!

                                                                               

Ten pan ma na imię Kamil. Znam go chwilę, bo już ponad 21 (ta precyzja) miesięcy. Poznaliśmy się przez przypadek, sekunda czy dwie, w tą lub w tamtą, a wszystko wyglądałoby inaczej. Jak do tego doszło lepiej nie mówić, ale byłam jeszcze w gimnazjum. No hate, plz. Tak to sobie trwało, dokładnie 6 dni rozmów na GG, a gdy Bóg siódmego dnia wypoczywał, on poznał mojego tatę, przez przypadek, oraz mamę, raczej przez pecha. 

Te kilka dni wstecz nie przypuszczałabym, że wszystko zmieni się tak szybko. Już, teraz. Ale mój świat zdecydowanie stanął na głowie. Tak to się powoli toczyło, on tam, ja tu. Odległość nie była i nie jest przeszkodą nie do przeskoczenia. Przynajmniej nie dla nas. Wreszcie poczułam, że robię coś dobrze, że moje życie może gdzieś prowadzić. Być może wtedy było to głupie i naiwne, ale będąc tu, gdzie jestem, cieszę się, że nie zwątpiłam ani na chwilę.

Dzięki niemu zaczęłam na dobre moją przygodę z fotografią. Ułatwił mi zakup własnej lustrzanki, udzielił parę porad i teraz ciągle powtarza, że uczeń przerósł mistrza, chociaż oboje wiemy, że to nieprawda. Był przy mnie w momentach wielu wyborów. To jego pytałam do jakiej szkoły powinnam pójść, czy założyć bloga i wiele innych. Gdyby nie on, prawdopodobnie nie byłoby mnie tu. Daje mi mnóstwo motywacji do nowych działań, zawsze wspiera i dodaje odwagi. Nie ma chyba nic cenniejszego niż to. 

Przeżyliśmy wiele pięknych chwil i zbliża się nasza druga rocznica, którą spędzimy na festiwalu. Chociażby to już mówi jak bardzo otworzył mi oczy, bo sama nigdy bym się tam nie wybrała! Chciałabym mu w tym miejscu podziękować za wszystkie wspólne chwile, te dobre jak i złe. Za wszystko co nas spotkało. Dziękuję!

A co Was inspiruje najbardziej?