SZKOŁA I INTERNAT, CZYLI MOJA DRUGA RODZINA

W zeszłym roku rozpoczęłam naukę w Zespole Szkół Plastycznych w Jarosławiu. Decyzji nie żałowałam ani przez chwilę od tamtego czasu. Słysząc słowo "plastyk" większość z Was wyobrazi sobie siedzenie przy sztaludze całymi dniami, zero nauki i babranie się w glinie. Po części macie rację, jednak przeważająca część dnia to obowiązki zwykłego śmiertelnika.



Mimo wszystko mieszkanie w internacie bardzo utrudnia niektóre czynności. Mamy odgórnie ustalony plan dnia, który musimy przestrzegać. Nie mogę iść na kolację wtedy, gdy jestem głodna, bo jej po prostu nie będzie. Nie powinniśmy wychodzić już od 16, chociaż wracam ze szkoły codziennie o 15, jem obiad i nie mam zbyt wiele czasu by wyjść chociażby do sklepu obok po wodę, lub przekąski. Ta sytuacja staje się też często wymówką. Ostatnio okazało się, że moja znajoma mieszka pięć minut drogi od mojej szkoły, mimo wszystko nie widziałyśmy się od wakacji.

Tak, to wrony. Jarosławska plaga, szczególnie na naszej "górce".

Prawda jest taka, że w internacie jestem przez większość swojego czasu, wiadomo. Dlatego ludzie, z którymi widuję się na co dzień musieli mi zastąpić w pewnym sensie rodzinę. Sprawiają się w tej roli świetnie i nie zamieniłabym koleżanek z internatu, czy mojej klasy na nikogo innego. Od pierwszego momentu było tak jak powinno być.

Życie w internacie wiąże się z tym, że spędzam 24h/d z jedną z koleżanek. Czasem musimy się uczyć na historię głównie, ewentualnie język polski. Wtedy powstają takie projekty jak ten wyżej (w późniejszym czasie dorobiłyśmy mu również dziewczynę, tak).

Naprawdę uwielbiam moją szkołę. Cieszę się, że tu trafiłam. Czuję się dobrze, akceptowana będąc taka jaka zawsze być chciałam. Wiem, że niektórzy z Was podejmują teraz decyzję do jakiej pójdą szkoły i powiem jedno - im mniejsza tym lepsza! Tutaj traktują Cię jako osobę, nie numer.